Η απόφαση για τη φονική τραγωδία στο Μάτι δεν απονέμει Δικαιοσύνη… τη διασύρει. Σε ένα έγκλημα με 104 νεκρούς, το δικαστήριο κατέληξε πως μόνο οι «μισοί» φταίνε — και οι άλλοι μισοί απλώς… παρακολουθούσαν. Οι ευθύνες θάφτηκαν κάτω από νομικές τεχνικότητες, πολιτικές ισορροπίες και υπηρεσιακές δικαιολογίες.
Οι καρέκλες σώθηκαν, όχι οι άνθρωποι. Οι νεκροί δεν βρήκαν δικαίωση, παρά μόνο μια ακόμη ταπείνωση. Αθώοι οι αιρετοί, αθώοι οι «συντονιστές», αθώοι όσοι όφειλαν να προστατεύσουν ζωές και απέτυχαν παταγωδώς.
Η Δικαιοσύνη, αντί να τιμωρήσει παραδειγματικά, μοιάζει να λειτουργεί ως πλυντήριο της ανευθυνότητας. Το μήνυμα που στέλνει είναι σαφές: ακόμη και η πιο θανατηφόρα αμέλεια δεν τιμωρείται. Η οργή των συγγενών είναι η μόνη ανθρώπινη αντίδραση μπροστά σ’ αυτή την προσβολή.
Η απαίτηση για ελαφρυντικά από τους ενόχους προσβάλλει τη μνήμη των θυμάτων. Η ελληνική Δικαιοσύνη απέτυχε να σταθεί στο ύψος της. Και αυτό δεν είναι απλώς απογοητευτικό. Είναι ντροπή. Είναι συνενοχή…
