Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να ζει σε έναν δικό του κόσμο, όπου όλα βαίνουν καλώς και οι πολίτες απλώς δεν καταλαβαίνουν την τελειότητα της κυβέρνησής του. Κάθε του εμφάνιση στις κάμερες θυμίζει θεατρική παράσταση: χαμόγελο αλά καρτ, χειραψίες με τέλειο φόντο και λόγια γεμάτα ευγένεια που ποτέ δεν αγγίζουν την πραγματικότητα. Η χώρα καίγεται, οι ουρές στα νοσοκομεία μεγαλώνουν, οι τιμές εκτοξεύονται, η παιδεία αφέθηκε στην τύχη της και οι πολίτες αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα, κι όμως εκείνος επιμένει ότι όλα βαίνουν καλώς, σα να βλέπει τα προβλήματα μέσα από τηλεσκόπιο, χωρίς ποτέ να αγγίζει την ουσία.
Κάθε πρόβλημα μετατρέπεται σε ευκαιρία για μαρκετίστικες διακηρύξεις: η ακρίβεια γίνεται προσωρινή «αναστάτωση», οι λίστες αναμονής στα νοσοκομεία απλώς «στατιστική», οι πυρκαγιές και οι φυσικές καταστροφές σε «αναγκαία διδακτική εμπειρία», και η κοινωνική ανισότητα εξαφανίζεται με ένα ευγενικό νεύμα. Κι ενώ οι πολίτες παλεύουν με λογαριασμούς που φτάνουν στα ύψη και με την αβεβαιότητα για το μέλλον των παιδιών τους, ο Μητσοτάκης συνεχίζει το θέατρο της τελειότητας, σα να προσπαθεί να μας πείσει ότι η πραγματικότητα είναι απλώς μια… λεπτομέρεια που δεν αξίζει προσοχής.
Η αίσθηση ότι η χώρα κυβερνάται από έναν άνθρωπο πιο ενδιαφερόμενο για την εικόνα του παρά για τη ζωή των πολιτών είναι έντονη και πικρή. Οι δηλώσεις του για «σταθερότητα» και «ανάπτυξη» ακούγονται σαν ανέκδοτα σε μια κοινωνία που βλέπει τα βασικά της δικαιώματα να εξανεμίζονται, ενώ εκείνος συνεχίζει να ποζάρει για φωτογραφίες, να δίνει συνεντεύξεις και να θυμίζει πως η επικοινωνία είναι το μόνο εργαλείο που φαίνεται να κατέχει με δεξιοτεχνία.
Αντί η ηγεσία να προτείνει λύσεις, επιλέγει το θέατρο και τη δημαγωγία. Και όσο η καθημερινότητα δυσκολεύει, όσο οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι τα προβλήματα δεν θα εξαφανιστούν με χαμόγελα και φινετσάτες δηλώσεις, τόσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η εικόνα: η χώρα κυβερνάται από έναν άνθρωπο που ξέρει καλά πώς να φαίνεται δυνατός, αλλά όχι πώς να κάνει πραγματικά τη ζωή των πολιτών καλύτερη.
