Ω, τι επίτευγμα «δικαιοσύνης» και «στήριξης» προς τους εργαζόμενους μας παρουσιάζουν πάλι! Αυτό το νομοσχέδιο, με τον υπερφίαλο τίτλο «Δίκαιη Εργασία για Όλους», δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ανοιχτή επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, πασπαλισμένη με ψεύτικες υποσχέσεις και κούφιες λέξεις.
Προφανώς, ο στόχος δεν είναι να προστατευτούν οι άνθρωποι που κουράζονται καθημερινά για ένα μεροκάματο, αλλά να χαϊδέψουν τα αυτιά των εργοδοτών, διευκολύνοντας τις απολύσεις και τις ευέλικτες μορφές εργασίας που τους συμφέρουν. Αυτές οι «μεγαλύτερες ελευθερίες» στην τετραήμερη εργασία και η δυνατότητα να δουλεύεις έως και 13 ώρες την ημέρα με προσαύξηση που θυμίζει ανέκδοτο, δεν είναι παρά η επίσημη νομιμοποίηση της υπερεκμετάλλευσης.
Όσο για την «απαγόρευση μειώσεων αποδοχών μετά την ψηφιακή κάρτα εργασίας», πρόκειται για μια κοροϊδία, αφού το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι οι μειώσεις μετά το νόμο, αλλά η δυνατότητα των εργοδοτών να παίζουν με τις αποδοχές όσο θέλουν πριν και μετά.
Κι ας μην ξεχνάμε την «απλοποίηση» των προσλήψεων και τα fast-track, που σημαίνει ακόμα περισσότερη ανασφάλεια, πιο φτηνό και ελαστικό εργατικό δυναμικό, και περισσότερη γραφειοκρατική πίεση σε όσους τολμήσουν να σταθούν στα πόδια τους.
Η υποτιθέμενη «σύνδεση» με τους κοινωνικούς εταίρους ήταν απλώς μια θεατρική παράσταση, αφού οι φωνές των εργαζομένων παραβλέπονται συστηματικά για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των εργοδοτών. Αν αυτό είναι «στήριξη στον εργαζόμενο», τότε καλώς να ορίσει ο νόμος την κατάργηση κάθε προστασίας.
Ένα νομοσχέδιο φτιαγμένο από γραφειοκράτες και επιχειρηματίες, με στόχο να καταπιεί το οκτάωρο, να τσακίσει τα δικαιώματα και να εξαφανίσει τις εργασιακές κατακτήσεις δεκαετιών, παρουσιάζεται ως σύγχρονη και δίκαιη «επανάσταση». Η αλήθεια; Μια επίθεση στους εργαζόμενους που δεν πρέπει να περάσει χωρίς μάχη.
