Δεν μας κατέστρεψαν οι εχθροί. Μας κατέστρεψαν αυτοί που δήθεν μας κυβερνούν. Αυτοί που ορκίστηκαν να υπηρετούν τον λαό, αλλά γονάτισαν μπροστά στην εξουσία, τα συμφέροντα και το χρήμα.
Ό,τι απέμεινε από τη δημόσια περιουσία, ξεπουλήθηκε. Ό,τι στήθηκε με κόπο, εγκαταλείφθηκε. Ό,τι είχε αξία για τον πολίτη, παραδόθηκε στα χέρια των λίγων. Γιατί πίσω από κάθε «μεταρρύθμιση», πίσω από κάθε «ανάπτυξη», κάθε «επένδυση», στέκονται οι ίδιοι: οι ολιγάρχες. Οι αόρατοι συνεταίροι της εξουσίας. Αυτοί που δεν εκλέγονται ποτέ, αλλά κυβερνούν τα πάντα.
Πολιτικοί και μεγαλοσυμφέροντα — συγκοινωνούντα δοχεία. Ο ένας φροντίζει τον άλλο. Ο λαός απλώς πληρώνει το τίμημα. Με χαμηλούς μισθούς, διαλυμένα νοσοκομεία, σχολεία-αποθήκες, πόλεις χωρίς προοπτική και χωριά χωρίς μέλλον.
Μας μιλούν για σταθερότητα, ενώ η κοινωνία ασφυκτιά. Μιλούν για πρόοδο, ενώ ο νέος αναγκάζεται να φύγει για να ζήσει. Μιλούν για πατρίδα, αλλά δεν διστάζουν να την ξεπουλήσουν κομμάτι-κομμάτι, αρκεί να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των «δικών τους ανθρώπων».
Η καταστροφή δεν είναι θεωρία. Είναι καθημερινότητα. Είναι οι δρόμοι που δεν οδηγούν πουθενά. Είναι η δικαιοσύνη που εφαρμόζεται μόνο για τους αδύναμους. Είναι η δημοκρατία που έγινε θέαμα, κι η πολιτική, εργαλείο στα χέρια των λίγων.
Όσοι μας κυβερνούν δεν είναι άσχετοι. Είναι συνένοχοι. Και μαζί τους, οι ισχυροί του χρήματος, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι «σωτήρες», που ευημερούν όσο η κοινωνία στενάζει.
Δεν είναι αδυναμία. Είναι σχέδιο. Και το ζούμε.
