Με περίσσια αυτοπεποίθηση και τον γνωστό αέρα υπερβάλλοντα “φιλοευρωπαϊσμού”, ο Γιώργος Γεραπετρίτης, γνωστός και ως ο πιο ευλύγιστος υπουργός Εξωτερικών της μεταπολίτευσης, ενημέρωσε τον Χακάν Φιντάν πως «θέματα κυριαρχίας είναι εκτός συζήτησης». Κατά πάσα πιθανότητα, εκείνη τη στιγμή ο Τούρκος ΥΠΕΞ αναγκάστηκε να συγκρατήσει τα γέλια του, από ευγένεια. Ίσως και να πίστεψε ότι συμμετείχε σε κάποια επιθεώρηση του Σεφερλή.
Αν λοιπόν η κυριαρχία δεν συζητιέται – όπως δηλώνει ο Γεραπετρίτης με ύφος “το ‘πα και καθαρίσαμε” – τότε απορία ψάλτου βηξ: τι στο καλό διαπραγματεύονται τόσα χρόνια οι επιτροπές, οι «διερευνητικές», οι τετραμερείς, οι εν κρυπτώ δείπνοι και τα χαμόγελα με τον Ερντογάν; Μήπως απλώς συντονίζουν το πώς θα την παραχωρήσουν «πολιτισμένα»;
Κι αν όλα αυτά γίνονται στο όνομα της “ειρήνης”, τότε μάλλον η ειρήνη περνάει μέσα από το «σκύψε κι άλλο». Ο Γεραπετρίτης, σε ακόμα μία εμφάνιση-ρεσιτάλ διπλωματικής αοριστολογίας, συνάντησε τον Τούρκο ομόλογό του στο Λουξεμβούργο και μίλησαν για Γάζες, εκεχειρίες, γεωπολιτικές ισορροπίες και «σχέδια συνεργασίας». Στα μουλωχτά, φυσικά – όπως επιβάλλει η νέα σχολή εξωτερικής πολιτικής: «η σιωπή είναι χρυσός, ειδικά όταν δεν έχεις τίποτα να πεις».
Ο Έλληνας ΥΠΕΞ πρότεινε μάλιστα και πολυμερές σχήμα «5Χ5» για τις παράκτιες χώρες, ένα ακόμη γλαφυρό PowerPoint εξωτερικής πολιτικής που κανείς δεν θα θυμάται σε έναν μήνα, αλλά ακούγεται ωραία σε πάνελ. Την ίδια ώρα, οι τουρκικές φρεγάτες κόβουν βόλτες στο Αιγαίο, και το Oruc Reis κάνει test drive έξω από τα Δωδεκάνησα.
Αλλά ας μην ξεχνάμε και την Κύπρο: εκεί ο Γεραπετρίτης μίλησε με ενθουσιασμό για «ελπίδες» και «νέα κεφάλαια», επειδή – άκουσον άκουσον – εξελέγη νέος Τουρκοκύπριος ηγέτης. Μπορεί η Άγκυρα να φωνάζει “δύο κράτη” και να στήνει τουρκική πρεσβεία στα κατεχόμενα, αλλά ο Έλληνας ΥΠΕΞ βλέπει… φως στο βάθος του τούνελ, που είναι μάλλον το φλας από τις κάμερες.
Φυσικά, όλα αυτά γίνονται υπό το πέπλο της «υπεύθυνης διπλωματίας», δηλαδή πίσω από πόρτες που μένουν ερμητικά κλειστές για τους Έλληνες πολίτες, αλλά ορθάνοιχτες για την τουρκική πλευρά. Η “στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης” και η «ισχυρή Ελλάδα» περιορίζονται σε φιλολογικές τοποθετήσεις, την ώρα που η εθνική κυριαρχία εξατμίζεται από τα αρώματα των σαλονιών του Λουξεμβούργου.
Και κάπως έτσι, με δηλώσεις για «μη συζητήσιμα ζητήματα κυριαρχίας» και μυστική διπλωματία made in Μαξίμου, οι κυβερνώντες συνεχίζουν να βαδίζουν στη γνωστή γραμμή: ούτε πόλεμος, ούτε ειρήνη — απλώς μια σταθερή, αξιοπρεπής κατρακύλα με φόντο τα χαμόγελα, τις κορδέλες και τους μηχανισμούς «αποκλιμάκωσης».
