Αναφερόμενος στη Μονή του Σινά και τις καταγγελίες για απόπειρα δήμευσης της περιουσίας της από την Αίγυπτο, ο κ. Μαρινάκης βρήκε ευκαιρία να “αστειευτεί” με το ξυλόλιο – την ίδια ουσία που εντοπίστηκε καμένη στα συντρίμμια της τραγωδίας των Τεμπών. Ναι, αυτή που μπορεί να εξηγεί γιατί οι άνθρωποι μέσα στα βαγόνια δεν είχαν καμία τύχη.
Κι όμως, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αντί να σιωπήσει ή να επιδείξει τη στοιχειώδη σοβαρότητα, ειρωνεύεται: «Τι θέλετε να πείτε; Ότι πληρώσαμε σε ξυλόλιο για τη Μονή του Σινά;». Αυτό δεν είναι απλώς κακόγουστο. Είναι χυδαίο. Είναι ύβρις απέναντι σε 57 νεκρούς. Είναι η επιτομή μιας εξουσίας που όχι μόνο δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει πένθος, αλλά επιχειρεί να το διαχειριστεί επικοινωνιακά, σαν να μιλά για στημένες ερωτήσεις στη Βουλή.
Το “ιερό” δεν είναι το ακίνητο της Μονής. Το ιερό είναι η μνήμη των νεκρών, η δικαιοσύνη που δεν ήρθε, ο πόνος που προσπαθείτε να ξεπλύνετε με ειρωνεία.
Αν υπάρχει κάτι που ξεπέρασε τα όρια – δεν είναι η κριτική. Είναι η ανοησία σας.
