Στην καρδιά του «πολιτισμένου» κράτους, στον πιο διάσημο αρχαιολογικό χώρο της χώρας, άτομα με αναπηρία κουβαλήθηκαν στα χέρια από συγγενείς για να φτάσουν στον Ιερό Βράχο. Όχι, δεν πρόκειται για κάποιο θρησκευτικό προσκύνημα. Πρόκειται για την καθημερινότητα μιας χώρας που μιλά για “προσβασιμότητα” και “ισότητα”, την ώρα που ο ανελκυστήρας για ΑμεΑ είναι πιο συχνά χαλασμένος απ’ ό,τι λειτουργικός. Και το Υπουργείο Πολιτισμού, αντί να ζητήσει μια ξεκάθαρη συγγνώμη, μας ενημερώνει με το γνωστό ύφος “δεν φταίμε εμείς” ότι… η βλάβη οφείλεται στην “υπερβολική χρήση”.
Δηλαδή τι ακριβώς μας λέτε; Ότι φταίνε τα άτομα με αναπηρία επειδή… τόλμησαν να ανέβουν στην Ακρόπολη; Ότι η ύπαρξή τους και η επιθυμία τους να δουν ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς ξεπέρασε τα τεχνικά όρια του ανελκυστήρα;
Και βέβαια, για άλλη μια φορά, όλα συνέβησαν ανήμερα μιας φιέστας με άγημα, σημαίες και ανακοινώσεις περί εθνικής υπερηφάνειας. Η Ελλάδα του τουρισμού, των βαρύγδουπων πολιτιστικών “brand”, των διαφημιστικών σποτ, δεν έχει ούτε μια γεννήτρια ασφαλείας για να κρατήσει τον ανελκυστήρα της ντροπής σε λειτουργία. Αλλά έχει άφθονους “ειδικούς” για να εκδώσουν δελτία τύπου χωρίς καμία αναγνώριση ευθύνης.
Αυτό που έγινε στην Ακρόπολη δεν είναι απλώς αμέλεια. Είναι κανονικοποίηση της ταπείνωσης. Είναι ενεργή επιλογή να εξευτελίζονται άνθρωποι που δεν μπορούν να ανέβουν ούτε ένα σκαλί χωρίς βοήθεια. Και η απάντηση του κράτους είναι απλή: κουβαλήστε τους στα χέρια.
Ο πολιτισμός μας χωράει μόνο τους αρτιμελείς, τους γυμνασμένους και τους instagrammers. Όλοι οι άλλοι, ας περιμένουν κάτω, στην ουρά των αόρατων.
Αυτό δεν είναι “τεχνικό πρόβλημα”. Είναι θεσμική αναλγησία. Είναι πολιτιστική αναπηρία.
