Σε μια χώρα όπου η μεσαία τάξη έχει πλέον μάθει να αναπνέει με το κεφάλι κάτω από το νερό, το οικονομικό επιτελείο έρχεται και της προσφέρει… ένα σωσίβιο τρύπιο, αλλά βαμμένο στα χρώματα της ΔΕΘ.
Μετά από μήνες ακρίβειας, ανελέητης φορολόγησης, στεγαστικής ασφυξίας και διαρκών υποσχέσεων, οι «ειδικοί» της οικονομίας μας υπόσχονται ένα πακέτο μέτρων άνω των 2 δισ. ευρώ – με την προϋπόθεση βέβαια να πάρει πρώτα την έγκριση από τις Βρυξέλλες. Γιατί πρώτα ρωτάμε τους «μεγάλους» και μετά τους πολίτες. Και μην τολμήσετε να ζητήσετε παραπάνω μέτρα: το ΝΑΤΟ έχει προτεραιότητα. Οι ελάχιστες αμυντικές δαπάνες πήγαν στο 5% του ΑΕΠ – κι εμείς θα τις πληρώσουμε με τα γνωστά παραμύθια για «πατριωτικό καθήκον».
Η Ελλάδα – πιστή στο δόγμα “πρώτα τα τανκς, μετά τα ψώνια” – θα δανειστεί 1,2 δισ. για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της προς τη Συμμαχία. Και όσο εσύ αναρωτιέσαι γιατί το πακέτο της ΔΕΘ δε φτάνει ούτε για τα βασικά, να σου η απάντηση: προτεραιότητα έχουν οι βάσεις, τα ραντάρ και οι δορυφορικές φαντασιώσεις – όχι ο πληθωρισμός που σου έχει φάει μισό μισθό.
Και όμως, τολμούν να μιλήσουν για «φορολογική ανάσα». Με έναν ενδιάμεσο συντελεστή στο 15% (που «μάλλον» θα μπει), με το αφορολόγητο των άγαμων να αυξάνεται για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια (τι γενναιοδωρία!) και με μερικές ευχές για τις οικογένειες με παιδιά. Καμία λέξη όμως για την τιμαριθμοποίηση που εξαφανίστηκε όσο ξαφνικά εμφανίστηκε. Όπως εξαφανίστηκαν και οι προσδοκίες για μειώσεις φόρων στα ενοίκια – μην τυχόν και ενοχλήσουμε το real estate κατεστημένο που δηλώνει σπίτια των 255 ευρώ και εισπράττει 800άρια στο χέρι.
Αλλά μη μιλάτε. Το οικονομικό επιτελείο έχει σχέδιο. Κίνητρα σε όσους ανοίγουν σπίτια και «αντικίνητρα» στους… κακούς ιδιοκτήτες. Δηλαδή άλλη μια ωραιοποιημένη διατύπωση για την απόλυτη απουσία μηχανισμών ελέγχου. Γιατί εδώ οι λέξεις έχουν μεγαλύτερη αξία από τις πράξεις – αρκεί να χωράνε σε τίτλους ειδήσεων και πακέτα ΔΕΘ.
Στο τέλος, το μόνο σίγουρο είναι πως στη Θεσσαλονίκη θα ακουστούν πολλά – αλλά δεν θα γίνουν σχεδόν τίποτα. Μια ακόμη έκθεση υποσχέσεων, μια ακόμη βιτρίνα «προσαρμοσμένων μέτρων», χωρίς καμία ουσία. Γιατί το μαγείρεμα του προϋπολογισμού δεν έχει στόχο να ταΐσει τους πολίτες – αλλά να σερβίρει ένα ωραίο αφήγημα, ζεστό-ζεστό, πριν κρυώσει κι αυτό σαν την πολιτική τους φερεγγυότητα.
