Όλα δείχνουν πως μετά τις παρελάσεις, κάποιοι δεν θα ξαναπαρελάσουν ποτέ — ούτε μπροστά από μικρόφωνα, ούτε μπροστά από σημαίες. Οι στολές μπήκαν στο πλυντήριο, αλλά οι λεκέδες της εξουσίας δεν βγαίνουν με κανένα απορρυπαντικό.
Ο Κυριάκος μετράει υπουργούς σαν μπαγιάτικα κουλούρια στο ράφι: ποιος έμεινε σκληρός, ποιος μούχλιασε, ποιος κάνει για… προεκλογική βιτρίνα. Ο Δένδιας κρατάει το σακάκι στο χέρι — δεν ξέρει αν θα φύγει ή αν θα τον διώξουν. Ο Φλωρίδης, λένε, ετοιμάζει γραφείο στο Μαξίμου. Ο Πρωθυπουργός; Μπορεί να μην ξαναπατήσει. Μα δεν χρειάζεται· η εξουσία πια δουλεύει με αυτόματο πιλότο.
Ανασχηματισμός, λένε. Οι ίδιοι άνθρωποι, άλλη σειρά στα καθίσματα. Το μουσικό κομμάτι «ο λαός ξεχνάει» παίζει ξανά και ξανά, και κάθε υπουργός αλλάζει θέση όπως στα παιχνίδια των παιδιών — μόνο που εδώ δεν χάνει όποιος μένει όρθιος, χάνει πάντα ο λαός.
Ο Κακλαμάνης έβαλε χρονοδιακόπτη, ο Ανδρουλάκης ψάχνει ρόλο, και ο ΣΥΡΙΖΑ λιώνει σαν κερί ξεχασμένο σε μπαλκόνι Αυγούστου. Μόνο οι ανακοινώσεις μένουν σταθερές: «Νέα αρχή», «επανεκκίνηση», «μεταρρυθμίσεις». Λέξεις τόσο φθαρμένες που δεν θα τις έπαιρνε ούτε παλιατζής.
Η Κοβέσι, κάπου στην Ευρώπη, ετοιμάζει δικογραφίες. Εδώ, ετοιμάζουν χαμόγελα. Και καθώς η χώρα μπαίνει στη στροφή για τις εκλογές του 2026, όλοι μιλάνε για το μέλλον — λες και δεν κυβερνούν αυτοί το παρόν.
Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί. Φταίει κι ο λαός που κάθε φορά τους ξαναβάζει στη γραμμή, να παρελαύνουν μπροστά του με ύφος σωτήρα. Γιατί στην Ελλάδα, τελικά, δεν υπάρχει πολιτική σκηνή. Υπάρχει πολιτικό θίασος.
Κι εμείς, δυστυχώς, πάντα αγοράζουμε εισιτήριο πρώτης σειράς.
