Τι μεγαλειώδη στιγμή για την Παιδεία. Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών — λίκνο του πνεύματος, της δημοκρατίας και της σκέψης (σύμφωνα με τα φυλλάδια του) — τίμησε τον Γιάννη Στουρνάρα. Ναι, τον ίδιο Στουρνάρα. Τον “σωτήρα”, τον “τεχνοκράτη”, τον “λογιστή” της εθνικής υποταγής. Τον άνθρωπο που, αν είχε πάρει μισό ευρώ για κάθε δημόσιο αγαθό που ξεπουλήθηκε επί εποχής του, θα ήταν σήμερα στις λίστες του Forbes. Και όμως, σήμερα χειροκροτείται με ακαδημαϊκές τηβέννους.
Ένας άνθρωπος που κατέστησε την λιτότητα επιστήμη, τις απολύσεις πατριωτισμό και τα πλεονάσματα ευαγγέλιο, ανεβαίνει στο βήμα του μεγαλύτερου ελληνικού πανεπιστημίου για να δώσει… συμβουλές. Σε ποιους; Στους φοιτητές. Σ’ εκείνους που για να περάσουν το μήνα δουλεύουν delivery μετά το μάθημα, που στεγάζονται σε σπίτια-κουτιά, που τους έκοψαν και το επίδομα στέγασης για να βγει το έλλειμμα “φιλικό” προς τις αγορές.
Κι όλα αυτά σε μία αίθουσα γεμάτη χαμόγελα, φλας, και πρόσωπα του “δημόσιου βίου”, που κάθε τόσο ξεχνάνε πόσο δημόσιος υπήρξε αυτός ο βίος, και πόσο ιδιωτικά πληρώθηκε.
Δεν μπορούμε παρά να θαυμάσουμε το θράσος. Ή μήπως να ζηλέψουμε την αναισθησία; Το ελληνικό πανεπιστήμιο, αντί να σταθεί δίπλα στην κοινωνία και την αλήθεια, ντύνεται τις “αξίες” της αγοράς και βραβεύει εκείνους που πρώτα υπέγραψαν την αφαίμαξή της. Τι ειρωνεία: ο χώρος της γνώσης, να προσκυνά τον κατεξοχήν άνθρωπο της λήθης.
Ο Στουρνάρας, με το γνώριμο βλέμμα του ανθρώπου που πάντα “ήξερε καλύτερα”, μίλησε για την οικονομία, τη σταθερότητα, την Ευρώπη, την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Καμία κουβέντα για τα εκατομμύρια που έζησαν με 400 ευρώ. Καμία λέξη για τις αυτοκτονίες. Για τα νοσοκομεία που ρήμαξαν. Για τα σχολεία χωρίς θέρμανση. Για τις γενιές που έφυγαν. Γιατί να πει; Τα νούμερα βγαίνουν. Το αφήγημα είναι συνεκτικό. Το μέλλον λαμπρό — για εκείνους.
Κι όλα αυτά με φόντο ένα ακροατήριο που χειροκροτούσε. Και που αύριο ίσως να παραδίδει μαθήματα σε νέες γενιές, εξηγώντας τους γιατί εκείνη την εποχή, δεν γινόταν αλλιώς.
Σημείωση:
Μπορεί να μην γινόταν αλλιώς.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έπρεπε και να τους δώσουμε μετάλλιο.
