Η Μαρία Συρεγγέλα αποχώρησε. Ή μάλλον, γλίστρησε διακριτικά έξω από το κάδρο. Όπως μπήκε.
Μίλησε για «προσωπικούς λόγους», για «το καλό της Παράταξης». Πόσο βολικό να μη χρειάζεται εξηγήσεις όταν δεν άφησες ερωτήματα.
Η θέση της – τιμητική, συμβολική, απόλυτα ασφαλής. Δεν απαιτούσε μάχες, μόνο χαμόγελα και λεζάντες. Και αυτά, τα έδωσε.
Οι σκιές όμως μιλούν για άλλα. Για αμηχανία, για κόπωση στο Μαξίμου, για ρόλο που δεν λειτούργησε ποτέ ως ρόλος.
Δεν συγκρούστηκε, δεν υπερασπίστηκε, δεν διαφώνησε. Ήταν εκεί για να φαίνεται ότι υπάρχει συνοχή. Μόνο που κάποια στιγμή, η σιωπή έγινε αβάσταχτη ακόμη και για την ίδια.
Έφυγε όπως συνηθίζουν να φεύγουν όσοι δεν κατάφεραν να σταθούν πραγματικά. Με όμορφα λόγια, γεμάτα κενά.
Αν υπήρξε πολιτικό έργο, δεν το είδαμε. Αν υπήρξαν συγκρούσεις, έγιναν πίσω από βαριές πόρτες.
Αυτή η παραίτηση δεν εξηγείται. Ούτε χρειάζεται. Το κενό δεν κάνει θόρυβο όταν αποσύρεται.
